محمد قرایی، امید پارادال، امین آبراش، مهدی عارفی، حامد عبدالهی، مهدی زبردست، پژمان شاهوند، حمید لزگی، محمد صادق‌نژاد، احمد لنگری، سعید فتنقریی، مسعود معصومی، سید علی سیادت و محمد سلیمانی، سربازان و مرزبانانی غیور،یک بار دیگر به حماسه و دفاع آبروبخشیدند ودر حافظه تاریخ جاودانه شدند.

خبر پتک بود و برآینه نشست، 14 مرزبان دلاور وطن در دوردست های مرزی ایران اسلامی دروازه ی باغ شهادت را گشودند. چهارده پرستوی سرخبال، آسمان را فتح کردند و افلاکی شدند.

محمد قرایی، امید پارادال، امین آبراش، مهدی عارفی، حامد عبدالهی، مهدی زبردست، پژمان شاهوند، حمید لزگی، محمد صادق‌نژاد، احمد لنگری، سعید فتنقریی، مسعود معصومی، سید علی سیادت و محمد سلیمانی، سربازان و مرزبانانی غیور،یک بار دیگر به حماسه و دفاع آبروبخشیدند ودر حافظه تاریخ جاودانه شدند.

خاطرات ترک خورده‌شان را که مرور می‌کنیم، به پرچم سه رنگ مقدسی می‌رسیم که در دستان سربازانی بی نام ونشان برارتفاعات شرقی مرزهای میهن در اهتزاز است ودفترچه‌ی خاطراتشان که ازقاموس سادگی و سعادت یک سرباز سربه دار حکایت دارد. مارش مقاومت را نواخته‌اند وبه پاس مرزبانی وایستادگی‌شان، همه مردم ایران خبردار ایستاده اند، نعره‌ی شیپورجنگی‌، کوهستان را در نوردیده و شعله پوشان مرزدار در دفاع ازمیهن، پیش فنگ، حماسی و نستوه نظر به راست کرده‌اند. ، همه درپدافندی مصمم و استوار، جیش‌العدل را با شولای شوم سیاهشان به پیش خوانده‌اند. آنان بارها، جنود شیطان را مجبور به پامرغی کرده‌اند، چراکه مزدوران در نقطه‌ی صفر مرزی، ریگی به کفش دارند.

سوراخ پوتین‌ها را جا انداخته‌اند تا در رزم شبانه، آهسته و پاشتری از سیم‌های خاردار بگذرند، تا اهریمنان را از حفره‌های روباه بیرون بکشند. دوش فنگ ودست فنگ، از خط آتش مزدوران گذشته‌اند، رعدآسا، خشم‌آهنگشان را برچهره‌ی پلید حرامی‌ها نواخته‌اند، تا نشان شجاعت ایران زمین باشند تا چکامه‌ی چریک‌های چابکسوار را سروده باشند تا شامگاه شوم راهزنان را ترسیم کنند تا برخوان عرصه‌ی حماسه‌ شان، خوشه‌های امیری و دلاوری روییده باشد؛ چراکه از جمعی شهادت اعزام شده‌اند.

اینک در سوگ آن سرداران بی‌ستاره، اینجا تمام درختان، تمام کوه‌ها به احترامشان تا ابد ایستاده‌اند. به احترام دیده بانان وطن، آن سلحشوران، سربازان سرافراز میهن، آنان که در مرگ سرخشان، آوای هلهله و غرور، درتمام گستره‌ی میهن، طنین افکنده است. بی گمان آنان غرورملی وقاموس حماسه را رقم زدند. پس به احترام سروهای سربه دار سراوان،همه مردم ایران، خبردار!